Karanlıkta Diyalog: Kalp gözünün açıldığı sergi

Banu CONKER, Hayata Dair, yaşam, 13 Ocak 2014
Banu Conker'in tüm Hayata Dair yazıları

Banu Conker

Siz hiç zifiri karanlıkta kaldınız mı? Sıfır görme duygusuyla baş başa saatler geçirdiniz mi? Aylarca, yıllarca, bir daha hiç göremeyeceğinizi bilmeden...

Geçenlerde bir niyetim için adak adamıştım. Adağım oruç tutmaktı. Oruç tutarken şunu fark ettim, herkes oruç tutarken açların halini anlamamızı, empati kurmamızı söylüyordu, orucun anlamı buydu. Bunu düşünürken birden sinirlendim. Madem oruç tutarak açların halinden anlayacaktık, neden bir ay boyunca gözlerimizi hiç açmadan körlerin halini anlamaya, bir ay boyunca hiçbir sözcük söylemeden sağır dilsizlerin halinden anlamaya, bir ay boyunca tekerlekli sandalyeden hiç kalkmadan yürüyemeyenlerin halinden anlamaya niyet etmiyorduk? Tabii bunun cevabı yoktu.

Geçenlerde metronun yürüyen merdivenlerinden inerken birden gözüme bir sergi afişi ilişti: Karanlıkta diyalog

Zamanım vardı, hemen gidebilirdim. İş hayatının yoğun çarkında artık sergi, konser, müze gezileri yapamayan ben için müthiş bir fırsattı, ama maalesef gidemedim. Giriş biletli ve seanslı olduğu için o günlük yer kalmamıştı. Ben de bir sonraki haftaya bilet aldım. Gişedeki genç seans saatinden 15 dakika önce gelmemi, güvenlik konularını anlatacaklarını söyledi. Vay, bu benim düşündüğümden de ciddi bir şeydi.

Tümüyle karanlık demek aslında kendinle yüzleşmek demek bir yerde. Bunu bildiğim için bütün haftayı heyecanla geçirdim desem yeridir. Seans saatinden 15 dakika değil, 30 dakika önce oradaydım. Ceketimi, çantamı oradaki dolaba koyup anahtarı boynuma astım, yanıma biraz madeni ve küçük para aldım, içeride ihtiyacımız olacakmış ve sonunda içeri girdik.

Yoo, size sergiyi anlatacağımı sanmayın, çünkü bu yazıyı okuyan, okumayan herkesin oraya gidip kendi serüvenini yaşamasını diliyorum. Ben sadece bu sergi sayesinde bir ay bile olmasa 90 dakikalığına körleri anladığımı, körlerin kulaklarının duyma ve ses ayırt etme konusunda ne kadar ileri olabileceğini, gözler kapalıyken aslında dış dünyanın ne kadar gürültülü ve beyin yoran bir şey olduğunu fark ettiğimi anlatmak istiyorum.

Sergideki rehberimiz Necmi bey 20 yıl önce bir trafik kazasında kaybetmiş gözlerini. Bir geceden sabaha sıfır gören bir kişi olarak uyanmış. Bir ay çok zorlanmış, sonra kabul etmiş gerçeği. Beyninize kabul ettirdikten sonra sorun yok, dedi. Sergi öncesinde 15 gün boyunca Almanlardan eğitim aldıklarını anlattı.

90 dakika süren sergi içinizdeki, fark etmediğiniz yönlerinizi uyandıracak. Aslında görmenin ne kadar büyük bir ayrımcılık yarattığını fark ettim ben. Düşünsenize, karşınızdaki sizin için sadece sesiyle var oluyor, rengi, saçı, yüzü, giysileri yok. Öyle aydınlık bir dünya var bu sergide.

Sergi boyunca bastonunuz sizin en önemli uzuvlarınızdan biri oluyor, ona sahip çıkın ve kendinizi tanımak için bu mükemmel fırsatı lütfen kaçırmayın.

Yazan: Banu Conker - GrafikSaati Makale yazı şiir öykü deneme

Banu Conker'in tüm Hayata Dair yazıları

Hayata Dair yaşam