Mektup içinde bir hayat 1. bölüm - Kızlara mektuplar Kendi ayakları üzerinde durabilmek

Mektup içinde bir hayat 1. bölüm | Kendi ayakları üzerinde durabilmek

Banu Conker

Çay fincanını masaya bıraktı. Heyecandan elleri titriyordu biraz. Kafasını toplaması gerekliydi, ama buna gücü yoktu. Kafasının içinde dolaşan bin tilkinin kuyrukları birbirine değmeden geçişiyordu sanki ve bu onu yoruyordu günlerdir.

Yalnızdı, aslında onu yoran buydu. Tilkiler sadece bahanesiydi yorgunluğunun. Kendine iş yaratmaya çalışıyordu, meydan o yüzden tilkilere kalmıştı.

Fincanından biraz daha çay içti. Soğumuştu çay. Sonra en sevdiği tükenmez kalemini aldı eline. Derin bir nefes çekti, gözlerini kapattı bir an. Gözlerini açınca önünde duran kağıda uzandı. Bir mektup yazması gerekiyordu. Kızının yaş günü yaklaşmıştı, ona güzel bir hediye vermek istiyordu. 30. yaş günüydü, özel olmasını istiyordu. Bir ara sürpriz parti yapmak istemişti, ama sonra bu işi damadının yapmasının daha uygun, kendisinin de konuk sanatçı gibi sonradan partiye katılabileceği olasılığının daha iyi olacağına karar vermişti.

Yıllar önce kendisi için almış olduğu tek taş pırlanta yüzüğü hediye edecekti kızına. Kızının genç ellerine yakışırdı o yüzük. Kızının doğumunda beklemişti o yüzüğü kocasından. Çok özel bir hediye almalıydı eşinden. Boşuna bekledi günlerce, bu isteğini söylediği halde… Sonra kabullenmişti, hatta toplumun bir zorlamasıydı doğumda hediye almak, olmasa da olurdu, olması bir zorunluluk değildi. Gözlerini kapattı derin bir nefes alıp ohhhh sesiyle bırakırken yeniden. En sonunda kabullenişin verdiği rahatlıkla yazmaya hazır olduğuna karar verdi.

Kağıda tarihi atarken taaa geriye, ilkokul yıllarına gidiverdi. Kalbim kadar temiz bu sayfaya yazarken diye başlardı mektuplar, yıllar içinde maillere yenik düşen mektuplar… Gittikçe daha çok nostalji meraklısı oluyordu. Sanki ileriye değil, geriye yürür gibiydi son aylarda…

Artık hazırdı, gözleri heyecandan hafifçe yaşarınca önce gözlerini sildi.

‘’Canımdan değerli kızım, ruhumun parçası,

Önceleri hayat yavaş geliyor insana, bir dağın tepesine çıkmak gibi. Yavaş yavaş tırmanıyorsun, bazen kolay, bazen tırnaklarınla kazırcasına kendine yer açmak için. Bazen yorucu bazen her şeyden daha zor, ama çıkılıyor sonunda. Sen de artık geldin o zorlukların içinden. Çocuk oldun, ergen oldun, okudun, çalıştın, çabaladın ve en iyi şekilde çıktın zirveye. Seni kutluyorum.

Durmak…Bir insan iki şekilde durabilir, ya hayata karşı durur ya da hayatın içinde ayaklarının üzerinde durur. Ben sana hep ayaklarının üzerinde durmayı öğretmeye çalıştım. Biraz çalıştığım için de, biraz kendi yorgunluğumdan bazı şeyleri senin üzerine bıraktım, ama birinci amacım seni hayata hazırlamaktı. Başına geldiğinde sudan çıkmış balık gibi değil, parmağının ucuyla yapar gibi rahat olman için zorladım seni. Bana kızdığın dönemler oldu, biliyorum. Yanımda olmak istemediğin, biraz kendini bana bırakmak istediğin zamanlar da oldu, sana bunu söylemek istemedim yine de, ama şimdi itiraf ediyorum. Hep seni erken yaşta bırakmaktan korktum. Bana bir şey olursa kendi başına hayatın içinde kendine güvenmeni istedim. Çocukken çok etkilendiğim bir filmi hatırlıyorum. Anne, baba, çocuk bir karavanın içinde yolculuk ediyorlardı. Bir uçurumun kenarında durduklarında çocuk dışarı çıktı, baba anneyi korkutup şaka yapmak için karavanı uçurumun kenarına sürdü ve şaka gerçek oldu, karavan aşağıya yuvarlandı, anne ve baba öldüler. Çocuk yapayalnız karanlık orman yolunda kalıverdi. Bir iki gün sonra yaşlı bir adamla karşılaştı. Adam tek başına kalmak için ormana yerleşmiş bir adamdı. Çocuğa balık tutmayı öğretti, otları ayırt etmeyi, kısaca hayatta kalmayı öğretti. İşte o film benim annelik hayatımda öğretilerimden biri oldu. Çocuğuna balık tutmayı öğret! Ne kadar öğretebildim, daha fazlasını öğretebilir miydim, bilmiyorum, ama sen hepsini öğrendin. Küçükken bir sorunun olduğunda ‘annneeeee, bana bir çözüm bul’ demen hala kulaklarımda."

Yorum Ekle - Yorum oku

Yorumunuz 48 saat içinde yorum yaptığınız sayfada yayına verilecektir. Yorumunuz yayınlandığında bunu size mail ile bildireceğiz. Adınızı ve yorumunuzu yazarken Türkçe karakter kullanmamanızı rica ederiz. Yorum yazdığınız için teşekkür ederiz Hayata Dair

Mektup içinde bir hayat 1. bölüm | Kendi ayakları üzerinde durabilmek

Mektup içinde bir hayat bölümleri