Kendi sınırlarını çizmek ve hayır demeyi bilmek - Mektup içinde bir hayat 2. bölüm -

Mektup içinde bir hayat 2. bölüm | Kendi sınırlarını çizmek ve hayır demeyi bilmek

Banu Conker

İlk bölüme dön
30 yıldır bana anneliği tattırıyorsun, bunun için sana ne kadar teşekkür etsem azdır. Annelik benim için bir dönüm noktası oldu. Hayata tutunmayı öğrendim sayende. Şikayet etmemeyi, içinde olduğum durumlara çözüm yolu bulmak için bakmayı öğrendim. Güçlü olmalıydım, sana öğretmek için. Önce ben öğrenmeliydim, uygulamalıydım, sana örnek olmalıydım, evet, doğru sözcük ‘olmak’… Hamlet’in dediği gibi ‘olmak ya da olmamak, bütün mesele bu’. Ne kadar oldum, bilmiyorum. Hala olmaya, olgunlaşmaya devam ediyorum. Hayat devam ediyor son nefese kadar. Sen de hep olmaya gayret et, nerede bir hatan varsa, suçlama kendini. Şükret o hata için. Küçücük bir hatanın içinde kocaman bir ders vardır, o dersi görmeye çalış.

Sen küçükken bir gün temizlikçi kadın odanın düzenini değiştirmişti annemle, hatırlıyor musun? Ne kadar üzülmüştün, ben de senin üzülmene üzülmüştüm. Sonra odayı hemen eski haline getirmiştik. Sınırlarına her zaman sahip çık, o sınırlar senin değerini belirler. Kimin nereye kadar gelebileceğine sen karar ver. Kimse için sınırlarının ihlaline izin verme, bu kocan olsa bile, ben olsam bile…

Hangi elbiseyi giyeceğini seçmek için hep bana sorardın. Bu mu, bu mu diye kaldırırdın elbiseleri tutan ellerini sırayla ve hep benim gösterdiğimin tersini seçerdin. Bunu neden yaptığını hiç anlamadım, bana karşı bir direncin mi vardı…Yoksa sen bilmiyorsun, ben biliyorum mu demek istiyordun?

Belki de sadece bana karşı çıkmaktı amacın, ama ben de sonunda öğrenmiştim, neyi beğeniyorsam tersini söylüyordum. Sen de bunu anlamış mıydın acaba? Hiç kızmadım sana, benim seçtiğimi seçmiyorsun diye, hiç seni kendi isteklerim için zorlamadım, bazı zorunluluklar dışında. Bazen fark ediyordum, içimdeki inatçı çocuk dışarı çıkıyordu, istekleri olsun diye tutturuyordu, ama ‘çocukla çocuk olma’ diyordum kendime, ‘sen annesin, anneliğini bil’ diyordum içimden. Acaba içimdeki o kavgayı fark ediyor muydun, merak ediyorum bazen. Bana kendimi yetiştirmeyi böyle öğrettin işte, teşekkür ederim sana. Sen olmasan olgunlaşamayacaktım. İçimdeki çocukları öldürmedim çoğu kişi gibi, daha doğrusu öldüremedim, kıyamadım çocukluğuma, ama senin sayende yetişkin de oldum biraz, bana verdiğin sorumluluktan dolayı. İyi de oldu böyle.’’

Hep böyle oluyordu. Yazmaya başlıyor, amacından sapıyordu, ama galiba mektubu yazan kendi değil, ruhunun sesiydi. Belki de kendisi için bir terapi olacaktı bu. Çayı iyice soğumuştu artık. Yavaşça kalktı yerinden, mektuptan çok uzaklaşmak istemiyordu, bağı kopacakmış gibi hissetti birden, ama canı çay da istiyordu. Mutfağa gitti. Demliğin altını kapattı, kalan çayı bardağına boşalttı. Yerine geri dönerken konsolun üzerindeki toz dikkatini çekti. Biraz daha eşyalarını azaltmalıydı. Amerika’daki yeni akımın nasıl olduğunu merak etti, 100 eşya ile yaşayanlar varmış artık. Hangi 100 eşyaydı acaba bu? O kadar merak etti ki, yaşayabileceklerinin listesini yapmaya karar verdi bir ara…

Mektuba geri döndü, ne yazacağını bilmiyordu. Geriye dönük iş yapmayı sevmediği gibi yazdığı mektupları da tekrar okumazdı hiçbir zaman, yazımına güvenir, düzeltmeye gerek görmezdi. O sırada neyi yazmak istiyorsa yazdığı için duygularına ihanet etmekmiş gibi gelirdi mektuplarında düzeltme yapmak.

Yorum Ekle - Yorum oku

Yorumunuz 48 saat içinde yorum yaptığınız sayfada yayına verilecektir. Yorumunuz yayınlandığında bunu size mail ile bildireceğiz. Adınızı ve yorumunuzu yazarken Türkçe karakter kullanmamanızı rica ederiz. Yorum yazdığınız için teşekkür ederiz Hayata Dair

Mektup içinde bir hayat 2. bölüm | Kendi sınırlarını çizmek ve hayır demeyi bilmek

Mektup içinde bir hayat bölümleri