Yalnızlık - Mektup içinde bir hayat 4. bölüm | Öykü, deneme, mektupı: Banu Conker

Mektup içinde bir hayat 4. bölüm | Yalnızlık

Banu Conker

İlk bölüme dön
Kalemi kağıdın üzerine bıraktı, geriye yaslandı. Çayından bir yudum aldı. Gözlerini kapadı tekrar. Hayatının bir film gibi gözünün önünden geçmesi için ölüm döşeğinde mi olması gerekliydi sanki? Filmi başlattı, kızının doğumu, ilk kez ayağını ağzına alışı, ilk emeklemesi, yürümesi, okula gidişi, arkasından ağlaması, kocasının ölümü… Hepsi yavaşça akıverdi gözündeki perdeden. Canını tek acıtan yalnız olduğunu hissetmesiydi.

Yalnızlık Allah’a mahsustur diyorlardı sürekli, iddiası yoktu, ama yalnız olmak hoşuna gidiyordu çoğu zaman. Özgür olduğunu hissediyordu yalnızlığının içinde. Bazen de, biri olsa, diyordu, sinemaya gitsek el ele, yürüsek deniz kenarında, evde yemek yapsak… Bazen tek olmak yetmiyordu, paylaşılmıyordu yalnızlık, paylaşılınca yalnızlık olmuyordu Özdemir Asaf’ın dediği gibi.

Kararsız kalıyordu, istiyor muydu, istemiyor muydu. Ah bir karar verebilse, en kötü karar bile kararsızlıktan iyidir, diyordu dertleştiği arkadaşları, ama eskisi kadar olmasa da hala mükemmelliğin peşinden koştuğu zamanlar oluyordu. Ne yapsın, içine sinsin istiyordu.

Öteberi koyduğu çekmeceye gitti, içinde zarf olması gerekiyordu. Biraz karıştırdı, bulamadı. Kırtasiyeye gitmesi gerektiği aşikardı, ne zaman bitirmişti zarfları acaba?

Ceketini aldı, ayakkabılarını çekecekle geçirdi ayağına. Hava almak iyi olacaktı, belki de biraz yürüyüş yapardı sahilde, zarf da bahanesi olsun yürüyüşün dedi, sanki gerek varmış gibi. Bahar havası vardı dışarıda, bir gün diğerini tutmuyordu, sarsıyordu bazen insanı, ama ağaçların çiçeklenmesi nasıl da umut veriyordu insana. Her gün yeniden başlama isteği veriyordu insana bu zamanlar , kara kış günlerinden sonra yine her şeyin güzel olabileceğinin habercisiydi tomurcuk vermiş ağaçlar.

Kulağına ‘ben her bahar aşık olurum’ diyen Sezen Aksu’nun sesi geldi esen rüzgarla. Bu bir mesaj mıydı, içi kıpır kıpır olmuştu bir anda. Annesi gibi aşkın sadece genç yaşlarda yaşanabileceğine inanmıyordu. Ölüm döşeğindeyken aşık olmak ise en büyük korkusuydu.

Kırtasiyeye gitmeden önce deniz kenarında biraz yürümeye karar verdi. Mektubu ceketinin cebine koydu. Oradan da postaneye gidecekti. Başladığı işi hemen bitirmek en sevdiği şeylerdendi; sürüncemeden kurtulmak, kafasında bitmemiş işleri sürekli tekrarlamaktan, unutmaktan korkmaktan çok sıkılmıştı uzunca bir süre önce ve başladıklarını sonuçlandırmayı bir yaşam tarzı haline getirmişti.

Yorum Ekle - Yorum oku

Yorumunuz 48 saat içinde yorum yaptığınız sayfada yayına verilecektir. Yorumunuz yayınlandığında bunu size mail ile bildireceğiz. Adınızı ve yorumunuzu yazarken Türkçe karakter kullanmamanızı rica ederiz. Yorum yazdığınız için teşekkür ederiz Hayata Dair

Mektup içinde bir hayat 4. bölüm | Yalnızlık

Mektup içinde bir hayat bölümleri