Banu CONKER, Hayata Dair 19 Şubat 2015 Banu Conker tüm Hayata Dair yazıları,

Banu Conker

Hep böyle oluyor. Biri ölüyor, canlar yanıyor, anne babalar kahroluyor. Bana kal geliyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Lanetleri okuyorum, üzüntüleri okuyorum, tüm
yazılanları okumaya ve anlamaya çalışıyorum, ama hiçbir şey hissetmiyorum. Ne zaman ki, insanlar susuyor, benim içimin acısı ortaya çıkıyor. Neden böyle bilmiyorum ama böyle…

Özgecan’ı önce duymadım, ama sonra o kadar büyük yankı yaptı ki, o yankı bana da çarptı. Ben bir anneyim dedim, benim de bir kızım var dedim, ama Özgecan’ın annesinin hissedebileceklerini hissedemedim, çünkü bu çok ağır bir şey. Kafanla, zihninle, beyninle ne kadar düşünürsen düşün, tüm yaşanılanları en ince ayrıntısına kadar okusan da, duysan da bir annenin böyle bir ölüm karşısında hissedebileceklerini ne kadar anne de olsan hissedemezsin, çünkü sözcüklerin kifayetsiz kaldığı, bittiği yer burası, sadece hissedilen yer burası.

Ben astroloji kursuna giderken öğrenmiştim, aslında hepimiz buraya bir yaşam planı ile geliyoruz ve gelmeden kontratlarımızı yapıyoruz. Kim bizim çocuğumuz olacak, kim anne babamız olacak, kimlerden en büyük acıları yaşayacağız, kiminle evleneceğiz, hepsi belli, sadece doğduktan sonra unutuyoruz. Hani derler ya, bebekler altı aya kadar melekleri görürlermiş diye, gülümseyen bir bebek olduğunda ‘melekler güldürüyor’ denir ya, işte o bebeğin ruhsal âlemle henüz bağını kesmemiş olmasından kaynaklanır. Yaklaşık altı ay sonra bıngıldak kapandığında bebek tümüyle her şeyi unutmuş ve bu dünyaya bağlanmış olur. Özgecan o kadar ağır misyon seçmiş ki kendine, şimdi milyonları ayağa kaldırdı. 2014 yılı içinde 200’den fazla kadın cinayetlere kurban gitti, ama hiçbirinde böyle ayağa kalkmadık, hatta bazıları çekilen kamera görüntüleri sayesinde haberlere konu bile oldu. Şimdi ise Berkin Elvan, Ali İsmail Korkmaz ve diğer tüm Gezi için ölenlerin ardından birlik olunduğu gibi bir olma zamanı. Artık kadın erkek değil, insan olmanın zamanı.

Dedim ya, hiçbir şey hissetmiyorum diye, aslında içimde öyle bir isyan doğuyor ki, acısını nereden çıkartacağımı bilemiyorum. Eğitim şart diyoruz ya şakacıktan sürekli Cem Yılmaz’ı taklit ederek, evet eğitim şart.

Önce aile içinde eğitim şart. Eğitim sadece anlatarak, söyleyerek olmuyor, aynı zamanda uygulayarak, içselleştirerek yapılması gerekiyor, yani anne babanın çocuğunu eğitirken dediklerinden farklı bir şey yapmaması gerekiyor. Aslında sadece bir baba eşini sevse bile yeter, eşine biraz yardım etse bile yeter. Yeter ki çocuklar böyle sevgi dolu bir ortamda büyüsünler, başka neye gerek var?

Çevremde sürekli öfke dolu, idamdan söz eden insanlar var. Bu çözüm mü sizce? İdamın getirilmesi demek, aslında sadece düşünebildiği için birçok insanın da idam edilebileceği anlamına geliyor. Bir kişinin idamı için bunları yaşamaya ne gerek var? Atalarımız öfkeyle kalkan zararla oturur demiyor mu? Neden inatla bu kadar öfke ile yaşamaya çalışıyoruz?

Sevginin olmadığı yerde öfke gösteriyor kendini. Her şey bir zıttıyla var olabiliyor, zıttı olmadığı zaman ortaya çıkan şeyin geçerli olduğunu düşünüyoruz, ama seçim her zaman bize ait. Sevgiyi de seçebiliriz, öfkeyi de.

Bir an önce bizim dönüşmeye başlamamız gerekli. Eğer bu tecavüzlerin devam etmesini istemiyorsak sevginin eli olmalıyız, sevginin nefesi olmalıyız, başka çaremiz yok. Bunlar benim nefesten sonra hayatıma içselleştirerek geçirdiğim bilgiler, ama zihinlerimizi temizlemediğimiz sürece devam eden zincire katkıda bulunacağız, o zincirin kırılması için kendimizi kırmamız gerekiyor önce. Çocuklarımıza ağzımıza pelesenk olmuş, kadını küçümseyen, aşağılayan deyimleri, sözleri söylemeden, öğretmeden büyütebiliriz örneğin. Erkek yaparsa elinin kiri, kadın yaparsa yüzünün kiri, erkek elini yıkar, çıkar, kadının yüzünde lekesi kalır demeden yaşamayı öğrenmeliyiz hep birlikte. Yoksa başka Özgecan’lar da ölecek ve hepsinin katilinin bir parmağı da biz olacağız.

Siz erkek anneleri çocuğunuza neler öğretiyorsunuz? Siz erkek babaları kızınız varsa hangisiyle daha çok ilgileniyorsunuz? Hala aman ben yapsam, uygulasam ne olacak, tek bir kişiyle olmaz diyorsanız bu toplumu oluşturanlardan biri olduğunuzu unutmayın lütfen. Siz kız çocuk anne babaları kızınıza ne kadar özgürlük veriyorsunuz? Bir kişi değişir, dünya değişir diye boşuna demiyorlar.

Hazır mısınız elinizi taşın altına koymaya? Hazır mısınız işe kendinizden başlamaya? Hazır mısınız sorumluluk almaya? Hazır mısınız öfke yerine sevgiyi seçmeye? Hazır mısınız düşünmeye, düşündürmeye?

Yazan: Banu Conker - Hayata Dair Diğer makale ve yazılardan,

 
Görsel: Filli boya tarafından Özgecan Aslan'ın anısına hazırlanan #Özgecanİçin simsiyah spotundan bir kare

Banu Conker yazıları

Banu Conker'in kişisel gelişim yazıları

Banu Conker annelik yazıları

İlginizi çekebilir

Özgecan Aslan olayı ve toplumsal cinsiyet eşitliği - Yazan: Zeynep Sertkaya

Özgecanlara - Yazan: Banu Conker

Yorumlarınız - Yorum ekle

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı. İlk yorumu siz ekleyin

Diğer makale, araştırma ve yazılardan